از زمان جنگ جهانی دوم، رادارهای شناسایی، پایه و اساس سیستم های دفاع هوایی بوده است. این رادارها اینطور کار میکردن که امواج رادیویی رو به اتمسفر میفرستادن و بازتابش رو گوش میکردن، اینطوری با برخورد امواج به هواپیما، در بازتابش اختلال بوجود میومد و هواپیماهای دشمن را میشد در بیش از 100 کیلومتر دورتر شناسایی کرد. این موضوع اساس جنگنده های اون زمان رو زیر سوال میبرد. در دهه 1950، مهندسان برای دور زدن رادارها، هواپیمایی طراحی کردند که به قدری بالا پرواز می کرد که پدافند هوایی دشمن نمی توانست به آن برسد. اما این مزیت برای مدت طولانی دوام نیاورد. در دهه 1960، مهندسان از سرعت استفاده کردند تا با طراحی هواپیمایی که به سرعت پرواز می کرد، دشمن نمی توانست آن را بگیرد. اما این مزیت نیز زیر سوال رفت، بنابراین در دهه 1970، آنها یک رویکرد جدید را امتحان کردند. هواپیمایی می ساختند که دشمن قادر به شناسایی آن نبود، یعنی هواپیمایی که طوری طراحی شده بود تا نامرئی باشد. این فناوری، جنگ هوایی رو به کل تغییر داد. صفحه اینستاگرام ما: paragraphtvکانال تلگرام: لینک مستقیم کانال راه ارتباطیcontact@paragraphtv.com