فرض کنید سوار یک فضاپیما شدید و در منطقه تاریک فضا دارد به دوردست ها میرید. اطرافتون تاریک مطلق. سال ها از منظومه خورشیدی دورید، قرن ها از هدفتون دورترید. اگر اتفاقی برای فضاپیما بیوفته هیچ کمکی نیست، پیامی به زمین بفرستید، سال ها طول میکشه تا به دستشون برسه. تازه شما هنوز توی کهکشان راه شیری هستید. این واقعیت ترسناک همیشه همراهمونه، اینکه جهان بی اندازه بزرگه و ما هیچوقت نمیتونیم بفهمیم چقدر. اگر با تمام تکنولوژی که داریم یک فضاپیمای بزرگ بسازیم که مردم یک شهر رو توش جا بدیم و با سرعت خیلی زیادی به سمت ستاره های نزدیکمون حرکت کنیم، چند هزار سال طول میکشه بهشون برسیم. باید نسل های مختلف انسان در یک فضاپیما فدا بشن تا بعد از 6 هزار سال بتونیم به منظومه ستاره ای آلفا سنتائوری برسیم که نزدیکترین سیستم ستاره ای به منظومه خورشیدیه. این چیز ایده آلی نیست که خودمون رو تا آخر عمر داخل یک سفینه گیر بندازیم و آخرش هم نتونیم یک منظومه دیگه رو ببینیم. شاید ما با تمام ادعاهامون به عنوان انسان، همینجا توی منظومه گیر افتادیم. صفحه اینستاگرام ما: کانال تلگرام: لینک مستقیم کانال راه ارتباطیcontact@paragraphtv.com